Dzieje mitografii antycznej

Choć początki tradycji mitograficznej sięgają przełomu VI i V w. p.n.e., wyłonienie się mitografii jako odrębnego gatunku lub typu piśmiennictwa należy umieścić dopiero w wieku IV p.n.e. Epoka hellenistyczna była świadkiem jego bujnego rozwoju, ale to, co przetrwało do naszych czasów, pochodzi w przeważającej części dopiero z okresu cesarstwa rzymskiego, a mitografia tej właśnie epoki jest nam znana najlepiej. Większość starożytnych dzieł mitograficznych zachowała się we fragmentach albo – jak w wypadku Eratosthenesa i Konona – w gorszej lub lepszej jakości streszczeniach i przeróbkach. Wiele utworów znamy jedynie z tytułu i co najwyżej możemy się domyślać ich zawartości. Bywa i tak, choć rzadziej, iż wiemy nieco o treści dzieła, ale nie znamy ani antycznego tytułu, ani autora (np. wspomniany już Mitograf homerycki, dzieło datowane na I w. n.e.). Tylko nieliczne utwory, jak O niewiarygodnych [opowieściach] Palajfatosa czy Zbiór przemian (zob. niżej) Antonina Liberalisa, dotrwały do naszych czasów w całości lub niemal nieuszkodzone. Dlatego też Biblioteka Apollodora, ze względu na zakres tematyczny i stan zachowania, jest wyjątkiem, a porównać z nią można tylko, krótsze znacznie, łacińskie Opowieści [mityczne] Hyginusa.